Dag 10: De Bromo vulkaan en weer een lange dag bus

Het werd weer vroeg opstaan. 01:00 uur wekservice en 01:30 uur vertrek. Cheeta onze vrouwelijke gids staat ons kou kleumend op te wachten. We vertrekken midden in de nacht in 2 kleine busjes naar de Bromo vulkaan. Het is een weg die ons via allerlei slingerwegen door dorpjes heen de berg op brengt. Na 2 uren rijden stappen we over in jeeps die ons verder de berg opbrengen. De wegen worden nog smaller en er zitten een paar steile stukken tussen. De auto waar ik in zit is 10 min eerder boven dan de rest. Als de groep compleet is lopen we naar het uitkijkpunt voor de zonsopgang. We moesten nog zo’n 45 minuten wacht voor de zon opkwam. Het was er behoorlijk fris en ik was ook erg blij met me trui en jas. Rond 04:45 uur kwam er al iets meer licht en om ongeveer 05:15 uur kwam de zon te voorschijn. Het was een hele mooie belevenis al viel de zonsopkomst wat tegen door de bewolking. Nadat de zon helemaal te zien was liepen we de berg weer af en kregen we onze ontbijtbox. Deze was erg keurig verzorgd. De koffie die we konden kopen zat vol drab. Dat schijnt hier normaal te zijn. Ik geef het op om nog fatsoenlijke koffie te vinden hier op Balie. Na het ontbijt rijden we nu bij daglicht naar de Bromo toe.

Via een erg slechte weg vol met gaten en slingerende bochten rijden we naar de “zandvlakte”. Het “zand” is allemaal vulkanische as van de laatste uitbarsting van januari dit jaar.
Je kan voor 50.000 Ruphia (enkele reis) een paardje huren om je naar boven te brengen. Te voet is het 20 minuten en te paard 15 minuten. Ik ga te voet. Ik heb al lang genoeg gezeten en wil wel wat beweging. De vlakte oversteken gaat makkelijk. Door het vulkaanas lopen is makkelijker dan verwacht. Dan begint de klim naar boven. Dit is vrij pittig en ik moet dan ook af en toe stoppen om op adem te komen. Niet dat ik geen conditie heb maar meer omdat ik geen zuurstof krijg. De lucht wordt er ijler door de hoogte. Boven bij de trap besluit ik toch helemaal naar boven te gaan klimmen. Ondanks dat het op eigenrisico is omdat de traptreden vol as liggen en boven geen reling meer is.

Ik besluit toch naar boven te gaan. Ik kom hier zeer waarschijnlijk nooit meer en als ik hier ooit weer kom dan kan de vulkaan wel ontoegankelijk geworden zijn door nieuwe uitbarstingen. 10 treden lopen en dan pauze nemen. Ik houd me daar redelijk aan en ben redelijk vlot boven. Het uitzicht is adembenemend. Deels door wat ik zie en deels door de zwavel dampen die nog uit de vulkaan opstijgen. Na wat foto’s gemaakt te hebben en zelf op de foto gezet te zijn ga ik weer naar beneden. Ik begeleidt een vrouw uit de groep om te tocht naar beneden. Als we beneden zijn verzamelen we ons bij de gids en gaan we de berg verder af terug naar de jeeps. Een aantal neemt weer een paard om naar beneden te gaan. Ik loop weer terug. Bij de jeeps gaan we na een sanitaire stop terug. Onze chauffeur heeft er zin in. Het rijdt als een gek de zand vlakte op. En racet terug naar boven. Wij zijn weer zo’n 15 minuten eerder boven als de rest. Daarna weer in de groter busjes. Die brengen ons naar onze grote bus. We zitten veel langer in kleine busje dan verwacht.

We stappen over op onze eigen bus en dan wordt het weer een hele lange, lange, lang rit. We stopten maar een paar keer voor een foto stop. Onder andere bij een suikerfabriek en een rijst veld waar gepland werd. Natuurlijk hebben we weer lunchen. En der waren de nodige koffie en sanitaire stops. Het eten beviel een aantal uit de groep niet goed zodat we een paar keer extra moesten stoppen bij een pompstation.

Wij zijn door solo gereden. De straat die wij in moesten rijden was afgesloten. Ik vermoed dat we anders langs de plek of in de buurt van de bomaanslag plek gereden waren. Nu moesten we een extra stuk omrijden. Wij hebben er hier verder niets meer over gehoord.

Moe, kapot en gesloopt kwamen we rond 17:00 uur aan in het hotel. Hier weer een welkoms drankje. En dan naar de kamer dachten we…… Marcus hield nog een afscheidsspeech. We kregen een map met een kaart van de route die we gemaakt hadden en allemaal informatie over Indonesië. Daarnaast kregen we een doosje lokale koffie en thee. Toen snel naar de kamer opfrissen en verzamelen voor het diner. We zijn in het hotel gebleven want er was niets in de buurt.

Na het diner lekker naar bed en slaap inhalen pfffffffff.